Οι πολιτικοί υπόλογοι για ότι κάνουν και ότι δεν κάνουν

Ο πρώτος πυλώνας στηρίζεται στην έννοια της πολιτικής ευθύνης και της πολιτικής λογοδοσίας. Για να εμπιστευθούν οι πολίτες τους πολιτικούς θα πρέπει οι τελευταίοι να καταστούν περισσότερο υπόλογοι, τόσο γι’ αυτά που κάνουν όσο και γι’ αυτά που δεν κάνουν.
Το χρόνο που μας πέρασε αυτή ακριβώς η έννοια της πολιτικής ευθύνης δοκιμάστηκε, όσο ποτέ άλλοτε στα χρονικά της Δημοκρατίας μας. Τις συνέπειες τις βιώνουμε ακόμα και σήμερα. Για κάποιες οικογένειες συνανθρώπων μας, οι συνέπειες αυτές θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή.
Όμως, τώρα δεν είναι η ώρα της κριτικής. Είναι η ώρα των προτάσεων. Εποικοδομητικών προτάσεων για θεσμικές αλλαγές, που θα έπρεπε να είχαν προωθηθεί σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δε συνέβαιναν τα όσα τραγικά βιώσαμε πέρυσι.
Προτείνεται λοιπόν:
- Η θεσμοθέτηση των ευθυνών του Προέδρου, των Υπουργών και των πολιτειακών αξιωματούχων για αστικές και ποινικές ευθύνες που τυχόν φέρουν.
- Η συγκεκριμενοποίηση των αδικημάτων για τα οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διωχθεί ποινικώς.
- Ο εκσυγχρονισμός των νόμων για ποινικούς ανακριτές και ερευνητικές επιτροπές των οποίων τα ομόφωνα ευρήματα θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά για τον υπό διερεύνηση αξιωματούχο του κράτους.
Την ίδια ώρα θεωρείται εξαιρετικά σημαντικός ο εκσυγχρονισμός των προνοιών του Συντάγματος που αφορούν στην ασυλία των βουλευτών. Γι’ αυτό γίνεται εισήγηση:
να αναθεωρηθούν οι σχετικές πρόνοιες του Συντάγματος που αφορούν στη βουλευτική ασυλία, χωρίς με κανένα τρόπο να περιορίζεται η ελευθερία του λόγου των βουλευτών.